Onze jeugd heeft kennelijk behoefte aan hangplekken. Ongetwijfeld is er in de zomer een hangplek voor de jeugd op ons park. Wij vragen ons wel eens af waar die is en of dat altijd dezelfde is. Ook in ons dorp zijn er van die plekken te vinden, waar mensen blijven hangen. Het terras tegenover de Petit Casino is zo’n plaats waar men samenkomt. Vooral de ouderen, en dan nog bijna altijd mannen, verzamelen zich ook graag op het bankje tegenover het gemeentehuis. Een echte hangplek is de garage op de hoek. Daar staan altijd wat mannen te kletsen. Zou je daar moeten zijn om aan de weet te komen hoe het echt gaat in Daumazan?
Eén van de leukste hangplekken in de wat ruimere omgeving vindt men langs de oever van de Garonne in Toulouse. Een aanrader om daar op een warme dag te gaan zitten, met de benen bungelend boven de Garonne. De studerende Franse jeugd houdt je gezelschap, want voor hen is dit al jaren de ideale ontmoetingsplaats. Samenkomen met gelijkgestemden kan op vele plaatsen en behalve op de zogenaamde hangplekken werden daarvoor al eeuwenlang muurtjes, hekjes, terrassen en cafés gebruikt.
Vroeger waren in ons land voor het sociale leven de kerken, herbergen en cafés belangrijk. Vooral in café of herberg hoorde je de nieuwtjes en de roddels. Nog altijd is in de kleine gemeenten dat café belangrijk. Dat hebben wij ervaren, onderweg naar Daumazan, op een terras in Saint-Léonard-deNoblat.
Ruim 1200 kilometer rijden om onze bestemming te bereiken, is vermoeiend. Na 800 à 900 kilometer de reis onderbreken om een leuk Frans stadje te bezoeken, maakt het reizen aantrekkelijker. Wij slapen dan meestal in een eenvoudig onderkomen, waar wij vaak ook goed te eten krijgen. Andere keren eten wij in de meest simpele restaurantjes of cafés. Een dagmenu is daar vaak goed, alleen de wijn die compris is, is meestal om je eraan te herinneren hoe lekker een goed glas wijn kan smaken. Maar toch kan een enkele keer die wijn een verrassend lekker slobberwijntje zijn.
Het kennismaken met typische locale gerechten is ons bij die uitstapjes nog nooit tegengevallen. Het tanken is bovendien ook nog veel voordeliger dan langs de autoroute. Een ander aspect zijn de echte Franse gewoonten, waar je mee kennismaakt. Als wij aan het begin van de avond op het terras van het plaatselijke café een glas wijn of bier gaan drinken, wordt dat terras bevolkt door dertigers. Allemaal Fransen, die na het werk even met hun vrienden of vriendinnen een glaasje gaan drinken. Er wordt veel gepraat en gelachen. Ook de serveerster praat regelmatig mee en af en toe komt zelfs de caféhouder even bij een tafeltje staan. Niet te lang, want een deel van het café is een Tabac en daar heeft hij ook zo zijn klanten.
De andere morgen, wanneer wij het oude stadje nog eens hebben doorgewandeld, gaan we weer op dat terras zitten. Ditmaal voor een kopje koffie. Weer is het terras behoorlijk vol en nu zijn het hoofdzakelijk de gepensioneerden. In de hoek zit een oudere studente, die kennelijk aan een scriptie werkt. Zij gebruikt daarbij een pen en een blocnote. Nog echt ouderwets, of zou de accu van haar laptop leeg zijn? Er wordt veel koffie gedronken, maar een enkeling is al aan het bier. Af en aan komen er mannen en een enkele vrouw, die een plekje zoeken. Het is echt een gaan en komen en het schuift allemaal bij elkaar aan. Gaston, een grijze man in joggingbroek, komt met behulp van twee stokken naar het terras gelopen. Gezien de pleister in zijn elleboog is hij zojuist op bloedwaarden onderzocht. Hij praat even met de anderen op het terras en verdwijnt weer. Even later komt een andere man bij de Tabac vandaan en vraagt bezorgd: “Waar is Gaston?” Uit wel zes monden tegelijk krijgt hij antwoord. Hem wordt verteld dat Gaston naar de auto is en waar die auto staat en hij is snel weg.
Als wij in het café de koffie afrekenen, blijken daar twee gendarmen aan het zinc te staan, die daar hun glaasje Pastis wegwerken. Zo is Frankrijk. Deze ongecompliceerde mediterrane gezelligheid kennen wij niet. Het zou voor de eenzamen in ons land toch wel een uitkomst kunnen zijn. In onze eigen straat woont wel iemand, die van wat aanspraak op zo’n terras heel wat gelukkiger zou kunnen worden. Niet dat Frankrijk een ideaal land is, maar zo met het gewone volk op het terras, is beslist aangenaam. Zelfs als buitenlander kan je af en toe wel een praatje met ze maken.
